Durup bana bakardı akıp giden zaman...

Daha dün Pazar'dı, ne zaman Çarşamba oldu... Hem de Çarşamba akşam... Allahtan günler kısaldı da güneşin batışını görmüyorum. Yoksa durup bana bakardı akıp giden zaman, göz alıncaya karanlık olana kadar... Çünkü sürekli ellerimden kayarcasına batıp giderdi güneş, hemen arkasından akşamın nefesini hissetmeye başlardım. Hani karanlık... Hani soğuk... Monotonluk tutsak mı ne? Alışkanlık olmuş, gene de seke seke kaçıyorum kuzu edasıyla, sorumsuzca... Bakalım nereye kadar...