Bu Pazartesi sendromunu ne yapacağız ya! Her sabah uyanırken adeta içimden bir şey çıkmaya çalışıyor sanki... Ben bastıra durayım da o durmuyor! Walla saldırasım var sağa sola... Vurasım var kendimi duvarlara, dağlara, taşlara... Öyle depresif bir hale geldi ki artık... Zaten geç kalmışım kalkamamışım... Yolda deli trafik, hangi yola sapsan arpa boyu ilerlemiyor. Telefona düşen toplantı uyarıları... Yağan mailler zaten hayat standardı olmuş. Artık 2 elimle mail yazmaktan uzmanlaştım arabayı dizimle kullanmaya... Her mecradan iletişim yağıyor, herkesler bir şeyler istiyor... Aaargh!
Orucuz ya, öğleyinde oturuyoruz yerimizde kös kös... Bir anda zihnim çalışmaya başladı, merak ettim... Ben okula 5,5 yaşımda başlamışım... Miş'li zamanda kullanıyorum, çünkü çoğu şeyi hatırlamıyorum tabii ki... Ama Pazartesi sabah kalkmaları zihnime kazınmış durumda... Okul sonrasında iş hayatı... Şu an km 33'te... Geçmiş 27,5 sene... 52 haftadan 1.400'den fazla Pazartesi ediyor... Yazık değil mi bana??? Yüce rabbim, şu güne karşı olan algımı değiştir, dayanma gücü ver! Acaba çivi çiviyi söker hesabı bir Pazartesi günümü evlensem...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder