İş çıkışları da hiç çekilmez, tıpkı her gün yaşandığı gibi... Sokakta herkesler bir koşuşturma içerisindedir... Kimse kimseye dikkat etmez, saygı göstermez, tek amaç vardır en kısa zamanda istenilen yere ulaşmak... Hele bi de soğuktur ki hava, tadından yenmez... Kopar sürekli bir gürültü kıyamet etrafında, sessizce... Dayanılmazdır, katlanamazsın kulaklıksız... Başka yolunu bulamazsın, müziği açıp karışırsın onbinlerin içine... Yoktur aydınlığa başka ulaşmanın yolu...Akşamın karanlığı, etraftaki ışıkları da içine alarak git gide büyür, engel olamazsın. Sanki tek direnen sensindir... Dışardaki karanlık, içindeki aydınlık, ne de büyük tezattır halbuki. Çünkü bilirsin, siyahla beyaz, assssla uzlaşamaz... Acaba en derin korkun, bu olabilir mi?
Hissediyorsun... Saçının kokusunu, göz kamaştıran bakışlarını, beyazlığını... O gene yakınlarında... Ama bilirsin ki saklanır bu dünyada... Aydınlıktaki etkisi, dış dünyanın karanlığında kırılganlığa dönüşür, savunmasızdır o... Onu her hissettiğinde, anlarsın bu dünyanın kaybolmuşluğunu... O senin hayallerindedir, istersin tutsa ellerini, seni yıkmaya çalışanların arasından, dersin içinden "bırak onlar herşeyi alabileceklerini sansınlar"... İstersin sarsa tenini, bu hayatta seni dışlayanların arasından, dersin içinden "burası zaten benim yerim değil ki, bırak onlar öyle bilsinler"... Hissetse düşüncelerini tüm konan yasakların arasından, dersin içinden "bırak onlar değiştirebilecekleri bir şey varmış gibi düşünsünler"...İnanırsın sonuna kadar, bir gün olacaktır, yaşanacaktır ansızın bunlar... Boşvermişsindir bu inançla... Dünya'da elbet anlayacak hiç bir çıkış yolu olmadığını, ancak burda zamandır aynayı tutan, göreceli olan... Çaresizlikle saklarsın gözyaşlarını, o görmesin diye... Tüm bunlar olurken, sen kendini aydınlıkta tutmaya çalışırsın... Çünkü sen hala yürüyorsun inandığın yolda, gidiyorsundur doğru bildiğine, burnunun dikine... :) Her zamanki gibi... Sen sensin, asla kimsenin olmayan...
to be continued...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder