Yaklaşık 4 gündür tek başıma, dertsiz, tasasız, sakin, huzurlu, garip bir zaman geçiriyorum. Öncesinde acaba sıkılır mıyım diye düşünmedim değil... Ama nasıl geçtiğini bile anlamadım, bitiyor Pazartesi gecesi oldu bile. Yatıyorum, kalkıyorum, dolaşıyorum, oturuyorum, düşünüyorum, seyrediyorum, yürüyorum, yiyorum, içiyorum... Kulaklık zaten kulağımda, onu sürekli dinliyorum. Ve hep farkediyorum ki, sanki hayatla paylaşacak bir şeyim kalmamış gibi... Artık kontrol edemiyor beni sanki... Özgürüm... Güzel bir duygudur bu... Bu kadar gündür, hatırlamıyorum bir insanın bana sorgulayarak, inceleyerek baktığını... Kimsenin umrunda değilim. İster berdüş dolaş, ister yüksek sesle kendi kendine konuş sokakta... Kimsenin derdi yok gibi... Herkes gülüyor, herkesle sohbet etmek o kadar kolay ki... Sanki kaygıları yok gibi...Aslında hayatın içinde aynalar vardır, mücadele ederken görebilmek lazım. Ancak o aynalar gösterir sana saklı doğruları... Yoksa hayatın yalanları arasında kalırsın, yaşanmaz olur... Aslında hayatın kuralıdır bu, hiç bir zaman vermez ki sana doğruları... Sen, neden diye sorsan bile... Yalnız olduğunu anlarsın sürekli... Bu aralar bu aynalarda kayboldu... Huzurla yürüyebiliyorum sokaklarda...
Bunları neden yazdığıma gelecek olursak... Diyeceğim odur ki, Perşembe günü oynayacağım ama Loto bana sakın çıkmasın :) Gerçekten çıkmasın... :))))) Bu ara çok yetmeye başladım, kendi kendime, böyle ölünmez :) Bir şeyler hissetmek lazım, birşeylere daha inanmak lazım hayatta, inancımızdan başka...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder