Hannover Hauptbahnhof... Sanki bir zaman tünelinin başındayım... Evet, içim acıyor, inkar değil kabul ediyorum. Son anlarını yaşıyorum, geçmişin... Oldukça zor geçen 1 senenin ardından... Geldi, gelecek, az kaldı derken, oturdum bile... 1 senedir beklediğim o andayım…
Evet, sonunda hareket ediyor... Şakka gibi… Hızlandıkça anlıyorum ki gerçekten bir boşluğun ortasındaymışım. Gidiyorum, cama vuran damlalar, yeşilli kahverengili uçsuz bucaksız tarlalar, yapraksız kalmış sık sık ağaçlar, ölesiye akan azgın nehirler arasından... Bana sürekli eşlik eden Armin‘le, kulaklığımdan benliğime işleyen tınılarla... Son 1 sene film şeridi gibi geçiyor zihnimin içinden, engel olamıyorum... Sanki kurtuluyorum beni takip eden düşüncelerden, umuyorum... 11 Mart milad olacak, artık eskisi gibi sert olamayacak, acıtamayacak, biliyorum...
Artık o zaman geldi, güç olacak ama olacak... Herşeyi, hepsini, düşünceleri değiştirmek isterdim, ne varsa... Ama... Ne yazık ki buna yetecek zaman yok... Yetişemem, erişemem, ulaşamam... Burdayım... O kadar hızla gidiyor ki, camlar o kadar ıslanmışki, dışarısı görünmüyor bile... O günde şahidim yağmurdu, bugünde… Yaklaşık 1,5 saat sonra gene bedenimi ıslatmaya başlayacak, okşayacak beni huzurla… Önüme bakacağım, dimdik ayakta, gururla… Sadener duruşuyla...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder